Opět po roce se v našem sboru uskutečnila tradiční Novoroční bohoslužba.
Na začátku ledna jsme se sešli v naší modlitebně, abychom vyjádřili Bohu vděčnost za Jeho vedení v uplynulém roce a odevzdali se do Jeho rukou i v roce novém.
Zazněly písně k oslavě našeho Pána v podání mládeže, ale i dětí a sborového zpěvu. Se starším sboru bratrem Janem Poláškem jsme se ohlédli za akcemi a událostmi, nechybělo ani připomenutí výročí 110 let od založení našeho sboru.
Bratr Tomáš Pokorný nás zase provedl spolu se sestrou Táňou Tymčenko jejím příběhem o cestě z Ukrajiny k nám do Brna. Jsme vděční za to, že náš sbor je místem, kde se můžeme setkávat jako Boží rodina z různých koutů světa a prožívat společně radost, ale i trápení a starosti. Také proto je již tradičně do Novoroční bohoslužby zařazena i sbírka do sociálního fondu našeho sboru.
Kázání z Božího slova si připravil náš kazatel bratr Petr Rohan, spolu s ním jsme uvažovali nad textem Žalmu 94. Následovalo rozdávání novoročních záložek s biblickými verši. Na závěr bohoslužby jsme s bratrem Rohanem prosili o vedení a požehnání pro naše společenství i pro každého z nás.
Šimon
Zaslíbenípro rok 2023
VERŠ PRO SBOR
„Tam pak začnete hledat Hospodina, svého Boha. Budeš-li jej hledat celým svým srdcem a celou svou duší, najdeš ho.“
5. Mojžíšova 4:29 / B21
VERŠ PRO DĚTI
„On svým andělům vydal o tobě příkaz, aby tě chránili na všech tvých cestách.“
Žalm 91:11 / ČEP
Sbírkado sociálního fondu
Ukrajinaa sourozenci v Kristu
Naše země si z 20. století nese neblahé zkušenosti s napadením vojensky silnějšími státy. Ať už to byl Mnichov a následná II. světová válka nebo rok 1968 a nečekaná „přátelská“ intervence armád Varšavské smlouvy, v obou případech zůstalo Československo bez pomoci, nebránilo se a pachuť z těchto let přetrvala několik následujících desetiletí. Zdá se však, že jsme na temnou stránku našich dějin nezapomněli a dokonce si z ní i něco vzali.
Když loni na konci února překročila ruská vojska hranice Ukrajiny s cílem rychle dobýt Kyjev, hned od počátku vyvolal tento akt agrese v našem národě nebývalou vlnu solidarity, která se ihned přeměnila v konkrétní koordinovanou i spontánní, individuální i státní, finanční i materiální pomoc, jež ani v evropském měřítku rozhodně nezapadla. Dokázali jsme nejrůznější formou aspoň trochu ulehčit těžký úděl statisícům ukrajinských běženců, kteří před smrtícími ruskými raketami či dělostřeleckými granáty opustili své domovy, ale i lidem, kteří na Ukrajině zůstali. Těší mě, že do této pomoci se zapojili jednotlivci, náš stát a také naše sborové společenství, které otevřelo svou křesťanskou náruč zejména adventistům z různých částí Ukrajiny.
Společným úsilím řady členů našeho sboru se podařilo zajistit ubytování pro několik ukrajinských rodin, naši technici pohotově rozšířili možnost překladů bohoslužby do ukrajinštiny a velmi mě těší, že jakmile se vytvořil prostor pro scházení se ukrajinské třídy sobotní školy, ihned se naplnila a trvale se v ní schází 15 – 20 lidí.
Všichni naši ukrajinští sourozenci v Kristu se stali součástí našeho společenství a aktivně se do něj zapojují. Zaplnili tak v našem sboru prázdná místa, která osiřela po covidovém zavření sboru. V rámci různých sborových aktivit jsme mohli ochutnat typicky ukrajinská jídla, poslechnout si ukrajinské písně k oslavě našeho Pána a při Novoroční bohoslužbě i slyšet jeden z mnoha válečných lidských příběhů doplněný o fotografie z Ukrajiny včetně pomoci ADRA.
Osobně mě velmi oslovila zkušenost adventistického sboru v Krasilovu, který i díky materiálním darům zprostředkovaným českou pobočkou ADRA dokázal pomoci mnoha desítkám lidí utíkajících před boji na východě Ukrajiny a zároveň jim poskytnout i duchovní podporu. Mnoho z nich se s adventisty a evangeliem setkalo poprvé v životě.
Modlím se za to, aby válka na Ukrajině brzy skončila, ale dokud to bude potřeba, chceme aby náš sbor poskytoval našim sestrám a bratrům alespoň dočasný duchovní domov.
TOP
Наша країна має поганий досвід 20-го століття з нападами сильніших у військовому розумінні держав. Будь то Мюнхен та вподальшому II. світова війна чи то 1968 рік і несподівана «дружня» інтервенція армій Варшавського договору, в обох випадках Чехословаччина залишилася без допомоги, незахищена, і присмак тих років залишився на кілька десятиліть вперед. Проте, схоже, ми не забули темну сторону нашої історії і навіть дещо з неї почерпнули.
Коли наприкінці лютого минулого року російські війська перетнули кордони України з метою швидкого завоювання Києва, цей акт агресії з самого початку викликав безпрецедентну хвилю солідарності в нашій нації, яка миттєво переросла в конкретні скоординовані та масові, індивідуальні та державні, фінансові та матеріальні прояви допомоги, котра звичайно, не загубилась і в європейському масштабі. У різні способи ми змогли хоча б трохи полегшити важку долю сотень тисяч українських біженців, які покинули свої домівки перед смертоносними російськими ракетами чи артилерією, а також людей, які залишилися в Україні. Я радий, що до цієї допомоги долучилися окремі люди, наша держава, а також наша церковна спільнота, яка відкрила свої християнські обійми особливо для адвентистів з різних куточків України.
Завдяки спільним зусиллям багатьох членів нашої громади нам вдалося забезпечити проживання для кількох українських сімей, наші технічні спеціалісти оперативно розширили можливість перекладу служби українською мовою, і я дуже радий, що як тільки було створено приміщення для класу Української Суботньої Школи, щоб зустрітися, він був негайно заповнений, а тепер постійно там присутні 15-20 людей.
Усі наші українські брати і сестри у Христі стали частиною нашої спільноти і беруть активну участь у ній. Таким чином вони заповнили порожні місця в нашому храмі, які осиротіли після закриття храму через ковід. У рамках різноманітних спільних заходів ми мали змогу скуштувати типові українські страви, послухати українські пісні, щоб прославити нашого Господа, а під час новорічного богослужіння ми також мали змогу почути одну з багатьох людських історій часів війни, супроводжувану світлинами з України, в т.ч. допомоги ADRA.
Мене особисто дуже зворушив досвід громади адвентистів у місті Красилів, яка завдяки матеріальним пожертвам за посередництва чеського відділення ADRA змогла допомогти десяткам людей, які тікали від бойових дій на сході України, і водночас забезпечити їх духовною підтримкою. Багато з цих людей вперше в житті зустрілися з адвентистами та євангелією.
Я молюся, щоб війна в Україні якнайшвидше закінчилася, але поки це буде потрібно, ми хочемо, щоб наша церква давала нашим сестрам і братам хоча б тимчасовий духовний дім.
TOP (Vita)
Fotogalerie
fotografie: DP
